Choćbyś fedrował bardzo powoli,

I nawet wbrew, wbrew twej woli,

Przodek się z tyłu wiecznie plącze,

Jak bardzo stare, wolne łącze,

Odciska ślady na chodniku,

Rozfedrowanym przez, przez górników.

Jak stwór pradawny, kopalniany,

Pokaleczone leczy rany,

Wygasza światła w korytarzach,

Głos każdy z przodu w tył powtarza,

Że nawet z drugiej lochu strony

Wykolejają się, się wagony!

A czarne skały wietrzą spisek, wietrzą spisek,

I sypią, sypią węgiel do kołysek, do kołysek.

A czarne skały wietrzą spisek, wietrzą spisek,

I sypią, sypią węgiel do kołysek.

Które zrzucają go po chwili,

By w wielkim piecu go spalili,

I sprowadzili go do zera.

Tak przodek niknie i umiera.

Które zrzucają go po chwili.

By w wielkim piecu go spalili,

I sprowadzili go do zera.

Tak przodek niknie i umiera.