เพ้อ - Paradox

Written by：อิทธิพงศ์ กฤดากร ณ อยุธยา

เพ้อ หากฉันมีแต่ เธอ

และสองเราคง เพ้อ

หากฟ้าลืมสว่าง

ท่ามกลางโขดหินโพ้นทะเลดำ

เธอ ผู้แสนงามเพียงเธอ

แผ่วพริ้วกายกลิ่นเธอ

อ่อนหวานละมุนจนเพ้อ

เปลี่ยนแปลงความรักทั้งสองรวมกัน

เปล่าเปลือยลงน้ำเย็นฉ่ำ

คืนนี้มีแต่หมู่ดาว

กลาดเกลื่อนกระพริบพร่างพราว

มีแต่เราสอง

กอดเธอไว้ลืมตามอง

สิ่งที่สวยงาม

เราล่องลอยดั่งความฝัน

จนสุดขอบฟ้าราตรี

เกยหาดทรายขาว

ห่างไกลโพ้นกลางทะเล

ตราบนานแสนนาน

เพ้อ หากฉันมีแต่ เธอ

และสองเราคง เพ้อ

หากฟ้าลืมสว่าง

ท่ามกลางโขดหินโพ้นทะเลดำ

เธอ ผู้แสนงามเพียงเธอ

แผ่วพริ้วกายกลิ่นเธอ

อ่อนหวานละมุนจนเพ้อ

เปลี่ยนแปลงความรักทั้งสองรวมกัน

เปล่าเปลือยลงน้ำเย็นฉ่ำ

คืนนี้มีแต่หมู่ดาว

กลาดเกลื่อนกระพริบพร่างพราว

มีแต่เราสอง

กอดเธอไว้ลืมตามอง

สิ่งที่สวยงาม

เราล่องลอยดั่งความฝัน

จนสุดขอบฟ้าราตรี

เกยหาดทรายขาว

ห่างไกลโพ้นกลางทะเล

ตราบนานแสนนาน